Ulrike Mulders: “Een land vol groene harten”
Ulrike Mulders was nog maar net straatambassadeur van 50 tinten groen Assendorp toen ze hoorde dat het project een plekje in Trouw’s duurzame 100 had gekregen. Ze was bij de uitreiking, in Amsterdam, en had ineens het gevoel niet het enige met een ‘groen hart’ te zijn.
Het project ’50 tinten groen Assendorp’ is op de 72ste plek van Trouw’s Duurzame 100 geëindigd. Het project werd uit talloze inzendingen gekozen om haar gecombineerde benadering van energie, groen, water, huizen en mobiliteit, en om de mensgerichte en tegelijk praktische ‘handen-uit-de-mouwen’- aanpak.
“Hartstikke leuk” vindt Ulrike Mulders de landelijke erkenning. Ze kende het project al van het Zwolse groendak dat hovenier Adriaan Mosterman samen met tuinontwerper Harry Pierik creëerde. Ze vroeg zich af waarom de gemeente daar geen subsidie voor gaf en opeens zat ze met ’50 tinten groen’ aan tafel. Nu is ze straatambassadeur in de Stationswijk.
De uitreiking van de Duurzame 100 was een feest van herkenning voor de Zwolse docente. Ulrike: “Ik had eerder het gevoel dat ik de enige vergroener was, maar nu weet ik dat dit soort projecten zich als een olievlek over ons land verspreid. Ik zag daar een soort bijenkorf van bezige bijtjes, zeg maar”.
Een van de leukste projecten vond Ulrike het Amsterdamse wormenhotel, gebouwd naar voorbeeld van een mediterrane duiventil. Maar ook de nummer 1, de Zwerfinator, sprak tot haar verbeelding: “Dirk Groot verzamelt niet alleen afval, hij registreert het ook, en lobbyt bij de overheid voor statiegeld op flesjes en blikjes.”
Volgens Ulrike gaan ecologie en maatschappelijke cohesie perfect samen. “Denk aan de strijd tegen de eenzaamheid en toenemende sociale verschillen binnen wijken”, zegt Ulrike. “Met leuke groen-initiatieven kun je iedereen betrekken, ook de oudere buurvrouw die vervolgens aanbelt om hulp bij het aansluiten van de tv.”
Ulrike is druk bezig haar huis te verduurzamen. “Het is een eeuwenoud huis en hoe cool is het als het huis nóg honderd jaar meegaat?”
Haar droom is een ‘shared economy’ of kringloopeconomie. “We wonen nu allemaal in ons eigen kasteeltje; als we dat niet veranderen is de wereld op de lange termijn geen prettige plek om te wonen.” Of ze een idealist is? “Dat niet”, oppert Ulrike, “maar wel bevlogen. En realistisch”.